Goeiemorgen! De wekker staat belachelijk vroeg – wij zijn eigenlijk echt geen zo’n vroege vogels hoor en zeker niet op reis, maar we zijn hier nu eenmaal niet naartoe gekomen om te luieren he. Vandaag staat de Bright Angel Trail op het programma, een wandelpad naar beneden in de Canyon. Wij zijn natuurlijk niet van plan om helemaal naar beneden te lopen – meer zelfs, dat is eigenlijk verboden bij deze temperaturen. Je kan de tocht helemaal naar beneden en terug naar boven niét in 1 dag maken en dat wordt ons zeker door 5 verschillende informatieborden toegeschreeuwd. OK gesnopen hoor!
Ons plan is om tot de ‘3 Mile Resthouse’ te gaan, dus 4,8 kilometer ver en dan terug te keren. Of ook: 645 meter naar beneden en dan terug naar boven…
De uitzichten vanop het pad zijn ongelofelijk. De diepte van de Grand Canyon, beseffen dat je al zo lang naar beneden aan het lopen bent en dat het er allemaal nog geen sikkepit dichterbij uitziet. Naar boven kijken en zien dat je wèl al heel ver afgedaald bent – en dat je dat dus wel nog allemaal terug weer naar boven moet – heel speciaal!
We komen af en toe bepakte en bezakte wandelaars tegen, zij hebben beneden op de camping overnacht. Nuja, camping: er is daar en plek ‘Indian Gardens’ waar je je tent mag opslaan en een composttoilet en een kraantje met water ter beschikking hebt, meer dan dat is er niet hoor. Zij hebben er vandaag dus al een hele tocht bergop op zitten!
We moeten ook even aan de kant gaan voor de muilezels – deze tocht moet je meer dan een jaar vooraf reserveren. Op de terugweg zullen we nog spijt hebben dat we niet ook op een ezeltje zitten 😉
Na het uitrusten bij de hut draaien we ons om en lopen terug naar boven. En naar boven is het: élke stap die je zet, gedurende de 4,5 kilometer, is bergop. Waar we in het heengaan maar twee of drie keer even gerust hebben, hebben we nu zeker 12 pauzes nodig, gewoon omdat onze spieren NEE schreeuwen.
Wanneer we even zitten en een koekje eten, komt een eekhoorn dicht bij ons. Daar moet Kleine Broer niet van weten, en hij doet alsof hij ernaar schopt om hem weg te jagen. Zijn schoen floept van zijn voet en valt een metertje naar beneden, JEZUS ALS DIE IN DE CANYON VALT LOOP IK ER NIET OM HOOR!
We picknicken bij de 1 1/2 Mile Resthouse, halverwege dus, en moeten ook daar af en toe eens zwaaien om de eekhoorns weg te houden. Ik heb inmiddels echt eekhoorns genoeg gezien voor de rest van deze trip hoor. Bij het begin van elke wandeling staan ook borden dat je hen zeker niet mag voederen, toch zien we al de hele reis mensen die dat wel doen, tsss.
Bij de resthouse is het best druk, veel mensen komen ‘maar’ tot hier gewandeld – ook al een mooie wandeling natuurlijk. Er staat nu ook een ranger, die iedereen aanspreekt die na de 1,5 mile hut nog verder naar beneden vertrekt. Hij checkt of ze wel genoeg water bij hebben, en of ze wel weten waar ze aan beginnen. Het is nu al heel warm (+30°) en er is geen schaduw meer. ‘Going down is optional, coming back up is mandatory’ met andere woorden: als je niet zeker bent, ga dan maar niet meer verder naar beneden.
De voldoening wanneer we boven komen is héél groot, we zijn super trots op onszelf! Kleine Broer zegt wel dat hij NOOIT MEER een bergop wandeling wil doen. Ik geef hem volmondig gelijk.
Ondertussen is het ongeveer 2u ‘s namiddags. Er staat doodleuk een ”elk’ (wapiti) tussen de toeristen. Moet kunnen.
We bezoeken iets wat ik super interessant vind, maar ik heb er blijkbaar 0 foto’s van genomen: Kolb Studio.
Dit was van 1904 tot 1976 een fotostudio van de gebroeders Kolb . Zij fotografeerden ’s ochtends de toeristen die de canyon kwamen bezoeken. Daarna liepen ze met de filmrolletjes naar beneden, naar Indian Garden, omdat ze het water van daar nodig hadden om de foto’s te ontwikkelen. Ze crossten terug naar boven en tegen dat de toeristen ’s avonds naar huis wilden terugkeren, konden ze hun foto’s meenemen. Zotjes, toch? Binnen is een mooie fototentoonstelling over hun werk. We kopen er ook een magneet, voor thuis op de diepvries.
We werpen nog een blik in de canyon. Het voelt anders nu, nu we er ook ‘in’ geweest zijn. Nog indrukwekkender! En nog dieper 😉
We nemen nog de shuttlebus naar enkele andere uitzichtpunten, maar net als gisteren is er plots onweer en wordt iedereen op de bus ‘gegijzeld’. Het wordt dus gewoon een rondje door het raam van de bus kijken. We worden teruggebracht naar de parking waar we overstappen in de auto. We rijden terug naar het hotel voor een héérlijke douche. Gelukkig is onze kamer op de benedenverdieping want een trap zou er nu echt te veel aan zijn 😉
Het onweer is opnieuw heel snel over. We gaan eten op het domein. De reisgids is er niet al te lovend over, maar het is dichtbij en het ‘reftergevoel’ waar hij over spreekt zal ons niet storen, denken we. We krijgen er de slechtste maaltijd van deze hele reis (en dat wil wat zeggen 😉 ) Nochtans is er veel keuze: pizza, bratwurst, hotdog, spaanse rijst, pastasalade. Maar we kiezen vier verschillende dingen en niemand is tevreden van zijn keuze. We ruilen onderling en het is eigenlijk niet beter. Zelfs de pizza eten we niet helemaal op, en dat wil óók wat zeggen he. Misschien moest onze frank gevallen zijn toen we er als ‘bijgerecht’ een schep puree naast kregen? Echt, die gekke Amerikanen 😮
Daarna gaan we de zonsondergang bekijken. Een mooie manier om de dag af te sluiten.
Broertjesmama 