We zijn nog niet klaar om afscheid te nemen van de Grand Canyon, ons laatste grote Nationale Park. Daarom besluiten we ons toch nog eens aan de shuttlebus te wagen en de viewpoints te gaan bekijken die we gisteren wilden doen (voor de kenners: richting het westen, tot aan Hermit’s Rest).
Daarna verlaten we de Grand Canyon en naar de fameuze Route 66. Het stuk dat we morgen zullen rijden, is naar het schijnt wel mooier, maar nu ligt deze gewoon op onze route. Bij het bord (rechts op de foto) parkeren we de auto. Omdat we tot hier nog geen beter plekje hebben gezien en we best al honger krijgen, zullen we hier picknicken. Het is nog steeds zo heet dat we dat alleen in de auto kunnen doen, met draaiende motor en de airco aan.
Ik lees ondertussen een verhaal in het bezoekerskrantje dat we kregen, over een poging om het wereldrecord ‘raften door de Grand Canyon’ te breken. Meer dan 30 uur waren 4 rafters onderweg. Jammergenoeg waren ze niet snel genoeg, tegen dat ze aan de helft waren wisten ze al dat hun poging niet zou slagen, maar ze konden alleen maar verder blijven peddelen want ze konden natuurlijk nergens de canyon uit. Doordat ze langer onderweg waren dan gepland, hadden ze ook te weinig eten bij. Gezellig!
Tijdens de rit zien we enorm lange goederentreinen. Ze zijn volgeladen met containers, onder andere van Amazon. Er lijkt geen einde aan te komen.
We moeten voor het eerst lang zoeken naar ons motel. Uiteindelijk ga ik een gebouwtje binnen wat ongeveer op de locatie staat, maar het niet kan zijn. Binnen zie ik meteen een enorm bord met de naam van ons motel (Red Roof Inn, een keten). Dit is het dus gewoon! Ze hebben normaal ook een groot bord bovenop het gebouw staan maar de mevrouw weet me te zeggen dat het er bij een grote storm is afgewaaid. Ik vraag maar niet of ze een storm van dit jaar bedoelt, of dat het al langer geleden is…
Het motel heeft een mistroostig sfeertje, door dat verdwenen bord en het een beetje groen uitslaande zwembadwater. De jongens willen wel heel graag zwemmen dus dat doen ze maar – we laten hen daarna wel even afspoelen in de douche want ik ben er toch maar vies van. We hebben een klein kamertje, maar dat lukt ook he. Gelukkig hebben we niet veel bagage bij 😉
We rijden naar het centrum van Kingman, het ‘historische centrum’ zou ik bijna typen maar dan denken jullie misschien aan het type Brugge of Gent en dat is het natuurlijk niet. Als je de geschiedenis van Kingman / Route 66 wil kennen, bekijk dan de Disneyfilm Cars, dat deden wij ook in de aanloop naar deze reis 😉 Van 1930 tot pakweg 1960 floreerden alle steden langs deze route. Op vandaag is het allemaal vergane glorie, het is echt alsof je terugkeert in de tijd. Ons motel past er dus ook helemaal bij, qua sfeer 😉
Ik probeer reclame te maken voor Panda Express (chinees fastfood) maar word genadeloos weggestemd door de drie jongens, die tegenover het motel een Burger King gespot hebben. We rijden er met de auto naartoe want dat is veiliger dan de straat over te steken – very American hé. De kleinste 2 jongens zijn door het dolle heen omdat het pand een binnenspeeltuintje heeft, dat hebben ze blijkbaar al de hele reis gemist. Achter de kassa staat een puber die blijkbaar graag wil showen hoe groot hij de ijsjes wel kan maken. Héél groot, zo blijkt. Ik zie hem het eerste maken en denk alleen maar: die kan maar zien dat hij dat tweede ijsje even groot kan maken anders zit ik met een probleem!
Tijd om te gaan slapen! Morgen rijden we een mooier stuk van de Route 66, helemaal tot in Anaheim. Voor ik in slaap val, kan ik alleen nog denken aan de valie(s)(zen) die ons daar misschien wel staan op te wachten… duimen!
Broertjesmama 