Goeiemorgen! Vandaag is het dan toch zover, de reis heeft langs de ene kant lang geduurd maar aan de andere kant is ze in 1 flits al voorbij. Tijd om naar de luchthaven terug te keren!
We pakken alles in. We zijn er eigenlijk niet helemaal gerust op: om één of andere reden 😉 zijn we nu véél banger dan op de heenweg om onze bagage terug te krijgen. Voor de zekerheid nemen we maar enkele foto’s van de inhoud van de valiezen. Daarna laden we alles in voor de laatste rit.
Deze voormiddag hebben we nog de ’17 mile drive’ op het programma staan, een rondrit met mooie uitzichten op de kust.
We bekijken Pebble Beach, zien véél zeemeeuwen en enkele zeehondjes, en ook de beroemde boom ‘lone cypress’, de eenzame cipres, één van de meest gefotografeerde bomen van Noord-Amerika. Ja, dan moeten wij daar natuurlijk ook een fotootje van nemen he.
pebble beachop de achtergrond lone cipress
Daarna verlaten we Monterey. Onderweg scoren voor de laatste keer een picknick in een grote supermarkt. Zo naar de luchthaven moeten rijden, dat is toch altijd een beetje stressen, vind ik. Plots blijken we bij het tankstation er vlakbij niet te kunnen tanken, dat is alleen voor clubleden. Gelukkig is er een eind verder een normaal tankstation. We leveren de auto in, dat gaat véél vlotter dan we dachten. Eigenlijk mogen we er gewoon uitspringen en hem in het midden van de parkeergarage achterlaten, blijkt het systeem te zijn. Daardoor komen we toch wel heel ruim op tijd aan. Het stressen was nergens voor nodig. Ik leer het ook nooit 😉 Er zijn geen game-stations zoals op de heenweg in Parijs, maar er zijn gelukkig wel stopcontacten beschikbaar voor onze gamers.
in het treintje op de luchthaven
We kopen wat avondeten op de luchthaven, onder andere 2 croissants die samen 10 dollar kosten 😮 en met de laatste papieren dollars kopen we 2 twixxen als dessert. Dan is er nog precies 1 dollar over in muntjes. Daar zal ik niets meer voor kunnen krijgen zeker? Challenge accepted! Ik vind het sowieso altijd moeilijk om rustig te blijven zitten wachten op de luchthaven, dus ik doe een rondje langs àlle winkeltjes en vind uiteindelijk een postkaart met copyright uit 1988 van Lombard Street. Dat wordt mijn bladwijzer de komende tijd 🙂
De vlucht valt voor mij goed mee, na de film Notre-Dame Brûle (over de brand) slaap ik best goed. De jongens doen ook lange tukken, enkel Meneer heeft een minder goede nacht.
Bij aankomst een grote verrassing: onze valiezen zijn er! Wat een meevaller zeg!
De auto blijkt ook nog netjes op de parking te staan, hoho, het kan niet op! Hij is precies wel een heel stuk gekrompen (omdat we nu die Amerikaanse bak gewend waren geworden). Nog een ritje naar huis en dan kunnen we in ons eigen bedje.
Wauw, wat was dat een prachtige reis. Hopelijk hebben jullie er ook wat van kunnen meegenieten 😉
Goeiemorgen! Vandaag rijden we helemaal langs de kust verder tot in Monterey. Maar onderweg zijn gelukkig een paar leuke stopplekken. De eerste is Morro Rock, een vulkanische rots van 177 meter hoog. Er staan, net als op de rest van deze reis, overal informatieborden over de rots en de omgeving. Dat is hier eigenlijk één grote W.O.-excursie van 4 weken voor onze zonen 🙂 Aan de rots is niet zo veel te zien, maar vlakbij drijft nogal veel wrakhout in het water. Ineens zie ik dat heel wat mensen stoeltjes hebben meegebracht en naar dat wrakhout zitten te kijken, dat is nu toch ook raar, in plaats van naar de bekende rots? Blijkt dat dat, in de plaats van wrakhout, allemaal op hun rug drijvende otters zijn die daar liggen te chillen! Zo cute!
Morro Rockdrijvende otters ❤
De volgende stop is nog schattiger: de zee-olifanten (elephant seals) van Piedras Blancas. Heel het jaar door, vooral in paringstijd, komen de zee-olifanten hier uitrusten. Momenteel is het dus niét paringstijd, er zijn dus ‘weinig’ zee-olifanten. In mei en juni liggen er vier keer zoveel 😮 en liggen ze echt overal tegen elkaar aan gepropt, als een vloerbedekking van zee-olifanten. We blijven er een hele tijd naar kijken, het is zo grappig om te zien hoe ze elk om de beurt steeds met een ‘zwiep’ want zand over hun buik gooien. Soms kruipt er eentje naar het water toe, om het dan na 3 meter op te geven en toch nog wat te blijven liggen. En in het water zijn er enkele aan het stoeien.
De volgende stop is een hike van 10 minuten naar een waterval, maar we vinden ze niet 😀 ’t Is te zeggen, we horen het water wel kletteren achter het hoekje maar we zien geen veilige manier om ze te kunnen bekijken. Kan gebeuren, het is toch een leuk wandelingetje.
op zoek naar de waterval
We picknicken op weer maar eens een prachtig plekje. Terwijl Meneer de lunch uit de auto haalt, hoor ik mensen zeggen dat ze misschien een walvis zien. Ik meekijken, natuurlijk. Maar we komen tot de conclusie dat het gewoon een grote rots is. Jammer! Als we daarna zitten te eten, komen er nieuwe bezoekers. De ineens roepen dat ze een walvis zien! Meneer snel gaan meekijken, maar ik blijf zitten en als hij twee minuten later weer komt zitten en meldt dat het gewoon een rots was, zeg ik dat ik het al wist 😀 Hoeveel keer per dag zou die rots voor een walvis aanzien worden?
het mooiste picknickplekje
Daarna komen we in Big Sur, bij het Julia Pfeiffer Burns State Park. Een prachtige plek! Van bovenaf zien we een idyllisch strandje met een waterval. Vanaf het vasteland is het onmogelijk om dit strandje te bereiken. Misschien net daardoor dat het er zo mooi en paradijselijk uitziet?
Toch moet iemand het strandje al per boot hebben bereikt. Ik weet dat zeker, want die iemand heeft namelijk in wrakhout ‘send nudes plz’ gevormd op het strand.
We mogen dus nog even uitleggen aan de zonen wat dat precies betekent 😀
We houden ook nog even halt bij de Bixby Bridge, jullie kennen die misschien ook uit de intro van de serie Big Little Lies. Wauw!
Zoveel gezien, maar toch zijn we vroeg in de namiddag al in Monterey. We gaan inchecken (in het Monterey Pines Inn) en besluiten op onze laatste avond iets leuks voor de jongens te doen: naar de bioscoop. We kiezen voor ‘Minions: The Rise of Gru’. De film blijkt zich in San Francisco af te spelen, waar we vertrokken zijn en morgen ook zullen eindigen. Prachtig: de cirkel is rond.
De cinema is minder ‘Amerikaans’ dan ik ervan verwacht had – of de Kinepolis bij ons is sowieso al redelijk Amerikaans, natuurlijk. Wel kopen we popcorn, en ik zie bij de mensen voor ons dat de verkoper de pot popcorn onder een soort kraantje houdt en er zo iets over laat stromen. Als het onze beurt is, vraag ik wat dat precies is, dat uit dat kraantje komt. Gesmolten boter, blijkbaar! No thank you 😀 Die gekke Amerikanen toch!
Voor het avondeten WEIGER ik om nog voet te zetten in een hamburgerketen. Maar de kleinste 2 jongens willen zo wel graag hun vakantie afsluiten. Dus rijden we een rondje drive-thru: langs McDonalds voor de heren, en voor mij langs Panda Express, ook fastfood maar dan Chinees. Ik ben blij dat ik de jongens mijn keuze niet heb opgedrongen, want 1 van de 2 gerechten die ik gekozen heb is VERY spicy. Zo spicy dat ik het eigenlijk niet binnenkrijg 😮 Gelukkig is het andere wel lekker.
We eten alles op bij een speelplein dat we op Google Maps zien staan en we gewoon een bezoekje MOETEN brengen: de Dennis the Menace Playground (kennen jullie die, van de film?). Het is een prachtige speeltuin, blijkbaar indertijd gesponsord door de schrijver van de boeken van het personage. We blijven er hangen tot zonsondergang.
En dan is het toch echt tijd om ons bed op te zoeken. Morgen rijden we de bekendste attractie van Monterey: de 17 Mile Drive – en rijden we door naar de luchthaven van San Francisco.
Goeiemorgen! Tijd voor een hotelontbijtje met alweer veel te veel lekkere wafels met siroop 😀
Deze voormiddag rijden we naar de Santa Monica Pier. Op de Pier staat een kermis die we ook uitgebreid bekijken, maar wij gaan nergens op hoor, we zijn enkele dagen geleden in Disneyland geweest dus nu gaan we aan deze attracties toch maar geen centen verspillen. We lopen er wel even rond om alles te bekijken, ook de lunaparken errond. Op de Pier eindigt ook de fameuze Route 66, die we hebben gevolgd om tot in L.A. te rijden.
Het is wat mistig en daardoor niet al te warm (of is het misschien gewoon eens onder de 30° en zijn wij dat niet meer gewend?), we zijn dus niet van plan om lang aan het strand te blijven. Maar we willen het toch een kansje geven, Meneer wil namelijk graag kunnen zeggen dat hij in de Stille Oceaan heeft gezwommen. Dus na het rondkijken doen we toch onze zwemkleding aan en kiezen een plekje aan het strand. Ik installeer me met mijn boek en de jongens gaan spelen in het water.
Ineens breekt de zon dan toch door, ik doe een tukje en de jongens vinden de hoge en krachtige golven super. Zo super dat we ’s avonds zullen ontdekken dat we allevier verbrand zijn 😮 Echt, hoe is dat nu mogelijk zeg: 3 weken rondreizen in +30° en altijd deftig ingesmeerd, geen rood schijntje te zien op onze huid. Komen we 1 dag in de +20° aan de kust, zijn we wel allevier verbrand zeker! Schaamtelijk, zeker als je bedenkt dat de zonnecrème in de rugzak zat, effectief OP het strand, naast mijn leesboek he. Gelukkig hebben we aftersun bij dus we kunnen bij iedereen een dikke laag smeren.
Na het onverwacht lange stranduitje kopen we picknick en vervolgen we onze weg. We hebben nog wel wat kilometers te gaan vandaag (een uurtje of drie rijden in totaal).
Vlak voor we onze eindbestemming bereiken houden we halt bij Dinosaur Cave Park, een leuk speelplein waar de jongens hun duivels nog eens kunnen ontbinden. De speeltuin heeft ook een prachtig uitzicht voor mama en papa.
Wanneer we willen inchecken in Motel 6, San Luis Obispo, vinden ze onze reservering niet terug. Dit is de vijftiende logeerplek van onze reis, zou ik nu toch echt een foutje gemaakt hebben? De receptiebediende wijst er ons op dat er wel 2 ‘motel sixen’ zijn in San Luis Obispo, moeten we misschien in de andere vestiging zijn? Dat zou me verbazen, zeg ik, ik had toch echt de straat gecontroleerd en dit is hier toch de straat ‘Calle Joaquin’? Ja, zegt ze, maar die andere is dus in dezelfde straat, alleen een halve mijl verderop. Mysterie opgelost 😀
Het motel heeft weer een klein zwembadje, maar daar hebben we vanavond geen tijd meer voor. De jongens zijn akkoord, aangezien ze natuurlijk uren in zee gespetterd hebben deze ochtend. Nadat we ons geïnstalleerd hebben, heb ik mijn zinnen op een restaurant vlakbij gezet: Olive Garden. Dit is een bekende keten waar je zogezegd Italiaans kan eten. Nou ja, zogezegd: het is wel Italiaans geïnspireerd maar dan toch op zeer Amerikaanse wijze.
Het is echt speciaal om eens mee te maken: bij binnenkomst krijgen de jongens een tablet ‘van het huis’ om zich mee bezig te houden, de serveuse is eigenlijk té vriendelijk, noemt mij ‘love’ (Meneer niet, die is gewoon ‘sir’), komt letterlijk zès keer vragen of alles in orde is en of we nog iets extra wensen of ze onze drankjes nog eens kan bijvullen (gratis refill natuurlijk weer). Als we nog niet eens helemaal klaar zijn komt ze metéén de rekening brengen. Echt heel anders dan bij ons in Vlaanderen hoor.
Olive Garden is ‘famous’ voor zijn ‘breadsticks’ en inderdaad, die zijn wel lekker hoor. Meneer en ik eten een van de specialiteiten: een combinatie van lasagne, pasta met roomsaus en chicken parmesan. Heel lekker. Ook heel veel calorieën 😀 De salade die we als voorgerecht kregen, was ook al een enorme kom – en je mag gratis extra bijvragen. En bij de pasta moeten we ‘stop’ zeggen als we vinden dat er genoeg kaas over geraspt is (zie filmpjes op internet waar mensen blijven knikken en nooit ‘stop’ zeggen, haha. Maar wij zeggen dus wel na een normale hoeveelheid ‘stop’ hoor).
De jongens bestellen pizza, en worden gevraagd welke ‘side’ ze erbij willen: frietjes misschien? Jah, dat moet je hen geen twee keer vragen natuurlijk. Dus inderdaad, zij krijgen een pizza met een portie frietjes ernaast. Zie je wel dat het toch eerder Amerikaans dan Italiaans is, lol!
Voor een dessert hebben we absolùùt geen plaats. Na het afrekenen lopen we nog even de supermarkt aan de overkant (Target) binnen om ontbijt voor morgenochtend te scoren. We zijn dat al goed gewend hier, dat de supermarkten tot minstens 10u ’s avonds open zijn.
Ziezo, tijd om naar bed te gaan! Morgen vervolgen we onze weg, tot in Monterey.
Goeiemorgen! Deze ochtend is het ontbijt weer inbegrepen in het hotel. We smullen van de heerlijke wafels met siroop die we zelf mogen bakken in een wafelijzer. Lekker!
Ik moet iets bekennen: voor de rest van de reis hebben wij geresearched en geresearched, maar blijkbaar is er tegen dag 25 een eind aan ons opzoekwerk gekomen waardoor we gisteravond plots beseften dat we maar half weten wat we in L.A. eigenlijk willen gaan bekijken. Ik had alleen enkele namen van musea opgeschreven maar niks van info erbij of grondig bekeken wat het inhoudt, waar het ligt, of het interessant is. Gisteravond dus maar even Google erbij gepakt en een selectie gemaakt, want er is hier zeker genoeg te zien hoor.
Onze eerste stop van de dag: het Californië Science Center.
Dit is een gratis wetenschapsmuseum, we moeten alleen voor de parking betalen (dat moet overal in Los Angeles, ook gisteren bij het observatorium). Het begint er al goed met een echte straaljager bij de ingang (let ook op het typische Amerikaanse bordje links).
Binnen kunnen we echte ruimtesondes bekijken en een heleboel interessante opstellingen over dieren en de natuur. Een Technopolis maar dan in Amerika, zeg maar. De jongens smullen er al net zo hard van als van hun wafels deze ochtend.
Helemaal aan het einde van de toer van het museum komen we bij nog iets heel spectaculairs: de Space Shuttle! De Endeavour, 1 van de 5 Space shuttles die dus echt in de ruimte is geweest, staat hier opgesteld. Toch heel bijzonder om die in het echt te mogen zien.
Het draait al rond de middag, dus besluiten we om in de museumcafetaria te lunchen. We kiezen voor het ‘lunchpakket’, 2x kids en 2x adults. Grappig dat we bij het broodje/slaatje ook allevier een zakje chips én een grote chocolade cookie krijgen. Maar lekker hoor, geen klachten!
Daarna rijden we naar de La Brea Tar Pits. Eigenlijk weten we maar half wat het is: iets met fossielen? Volgens internet wel interessant om te bezoeken. Maar kijk, soms als je niet te veel vooraf opzoekt is het ook leuk om je te laten verrassen hé. Het blijkt een super interessante locatie met museum te zijn, bij de teerputten. Midden in de stad is namelijk een zone met natuurlijk gevormd ‘asfalt’. Al tienduizenden jaren komt dat daar uit de grond borrelen. En in al die jaren zijn er dieren die daarin zijn vastgeraakt en niet meer konden ontsnappen. Daarna zijn roofdieren afgekomen op de geur en hebben die zich òòk vastgelopen in het teer. En het teer heeft natuurlijk gezorgd dat al de botten van deze dieren uitstekend bewaard werden. Daardoor zijn er al meer dan 4000 ‘drie wolves’ (soort prehistorische wolf) opgegraven, en meer dan 2000 sabeltandtijgers. Niet weinig, hé?!
In het museum kunnen we héél veel fossielen zien, die zijn opgegraven uit de teerputten. Heel interessant! Het zijn geen dinosaurussen, maar wel sabeltandtijgers, prehistorische wolven en mammoeten enzo. En iets wat een ‘kortneusbeer’ heet, samen met nog heel wat andere inmiddels uitgestorven dieren.
In het park rond het museum kunnen we de echte teerputten zien (voor de veiligheid staan er wel hekken rond hé), en in eentje ervan zijn opgravingen bezig.
Daarna hangen we nog wat meer de toerist uit: op naar het Hollywood Sign! Er zijn wel werken op de weg ernaartoe, dus na een zoektocht neem ik alvast deze foto bij de oprit van een huis, omdat we bang zijn dat we niet op de goede locatie zullen geraken.
Maar even later vinden we het toch, en is het tijd voor een hele fotosessie 😀
We zijn niet de enigen hoor die daar een fotoshoot houden. Al deze mensen zijn er ook – en er komt ook een koppel met hun fotograaf om trouwfoto’s te nemen.
Vlakbij is ook een speelpleintje, dat moet ook uitgetest worden natuurlijk. Daar zijn merkelijk minder toeristen 🙂
Daarna rijden we ‘Mulholland Drive’, een bochtige weg met verschillende uitzichtpunten over de stad. We komen door Beverly Hills en dan zo terug tot aan ons hotel.
‘s Avonds besluiten we nog eens een stukje op Hollywood Boulevard te lopen, dat is toch vlakbij het hotel. We zijn wat later op de avond dan gisteren, want misschien is er dan nog wat meer sfeer en straatanimatie enzo. Nou, valt dat even tegen: blijkbaar wordt het daar later op de avond alleen maar mistroostiger. Overal bedelaars, mensen die duidelijk niet weten waar ze zijn door de drugs, wietgeur, bijbelciteerders die door grote microfoons staan te roepen dat het einde nabij is, veel politie aanwezig om alles in de gaten te houden. Er ligt maar een dun laagje charme op Hollywood Boulevard en tegen zonsondergang is het er helemaal afgeschraapt. Na een ijsje keren we terug op onze stappen naar het hotel.
Morgen rijden we L.A. uit via Santa Monica Beach en beginnen we aan onze tocht langs de kustweg, terug naar San Francisco.
Het is heerlijk om vandaag eens uit te slapen en niet te gehaast te moeten vertrekken. We hebben niet veel kilometers te doen, ons volgende hotel ligt maar een uurtje van hier.
Onderweg houden we halt bij de City Hall, het stadhuis van Los Angeles, om er te picknicken. Op weg ernaartoe vallen ons vooral de tenten op. Iglotentjes, langs de kant van de weg – er staan er tientallen naast elkaar, allemaal van dakloze mensen.
In Los Angeles wonen 69.000 mensen zonder dak boven hun hoofd. In sommige straten, natuurlijk vooral buiten het toeristisch centrum, zijn de voetpaden van begin tot eind gevuld met tenten. Maar doordat er zoveel zijn, zijn ze natuurlijk overal in de stad te zien. We hebben wat zeepjes en shampoos verzameld op onze rondreis en geven die af aan een organisatie vlakbij het stadhuis.
picknicken bij City Hall
We wandelen verder en verkennen Grand Park: ‘het park voor iedereen’ (ook in het Nederlands!).
We zien een koppel elkaar fotograferen bij een palmboom, ik vraag of ze een foto van hen samen willen. De heer neemt ook een foto van ons gezin, maar hij houdt wel zijn vinger voor de lens en de boom staat er niet helemaal op. Toch bedankt! 😀
Het park heeft twee grote troeven: een speelfontein voor de kinderen, en een Starbucks voor hun ouders. Ik fotografeer mijn caramel frappuccino uit verschillende hoeken voor ik eraan begin 😀 De kinderen amuseren zich en wij hebben ook wel deugd van eens op ons gemak te zitten dus we blijven er meer dan een uur rondhangen.
Walt Disney Concert Hall
Daarna keren we terug naar de auto en rijden door naar Griffith Observatory. Vanaf dit observatorium hebben we een prachtig uitzicht over Los Angeles (en het Hollywood Sign).
Hollywood SignLos Angeles viewGriffith Observatory
Binnenin is het natuurlijk ook heel interessant voor de zonen die geïnteresseerd zijn in alles wat met de ruimte te maken heeft. Voor het eerst op deze reis (op het vliegtuig na dan) moeten we hier trouwens ons vaccinatiebewijs tonen, anders mogen we niet binnen.
Daarna is het tijd om te gaan inchecken in het Hollywood Celebrity Hotel. We slapen er in de Deluxe Suite, dat klinkt wel wat luxueuzer dan het is hoor. Maar we hebben wel 2 slaapkamers, en zelfs een speciaal hoekje voor de make-up 😀 Oké toch wel luxueus dus.
Na een beetje platte rust kunnen we er weer tegenaan voor een bezoekje aan Hollywood Boulevard. Daar poseren we bij sterren van beroemdheden tot we het beu zijn 😀
We kijken onze ogen uit, er is hier vanalles te zien. Kleine Broer is in form om nog wat meer te poseren 😀
Daarna keren we terug naar het hotel, dat is vlakbij: bij Dolby Theatre naar binnen en langs de achterkant terug naar buiten en we zijn er al. Bedtijd!
Er was eens… een gezin dat op hun vakantiedag om 6u de wekker zette om tegen 7u30 in California Adventure Park te kunnen staan. Heb ik al gezegd dat je hier wel een beetje gek voor moet zijn? 😀
Gelukkig zijn we niet de enige gekken: al deze mensen wachten samen met ons tot we achter het touw aan mogen lopen (info zie post van gisteren):
Als eerste gaan we in een attractie in Cars-land, die Luigi’s Rollickin’ Roadsters heet. De attractie staat stil als we komen aangewandeld en we mogen dadelijk instappen. We denken dat de autootjes wat zullen rondrijden, maar het blijken dansende auto’s op muziek te zijn, heel grappig, vooral als je dat niet had verwacht!
Daarna gaan we naar de nieuwste attractie van het park: Radiator Springs Racers. Echt prachtig! Met de auto doen we eerst een rondrit, zogenaamd langs de Route 66 waar wij natuurlijk toevallig eergisteren écht rondreden, zo meta! Dan komt er een stukje met personages uit de film van Cars, en tenslotte houden we een echte snelle race tegen de mensen in de auto naast ons (zij winnen). Echt een spectaculaire attractie!
Jullie kennen ons, en jullie weten ook dat wij de hele dag van hot naar her rennen, van attractie naar show en omgekeerd. Dus ik ga jullie de juiste volgorde besparen, dat weet ik zelf niet eens meer. Maar enkele leuke attracties en shows die die dag op het programma staan zijn de volgende:
Grizzly River Run, een beetje zoals de ronde boten in Bellewaerde maar dan in een heel akelige versie met ook een hele hoge drop ergens halverwege. Ik vind het van de eerste tot de laatste minuut afgrijselijk, Kleine Broer vindt het goddelijk. Oja, en ik kom er als enige van het gezin dan ook nog doorweekt vanaf!
De bibliotheek van het Beest! Daar kunnen we ook een testje doen ‘Welke Disney figuur ben jij?’ Grote Broer is blijkbaar Mufasa (de vader van Simba uit de Leeuwenkoning), en Kleine Broer komt op Peter Pan uit. Ik vind precies dat dat testje het nog redelijk bij het rechte eind heeft 😀
We maken een ritje van Monsters Inc, De Kleine Zeemeermin, iets van Toy Story waar je in kan schieten met een soort katapulten, Goofy’s Sky School. We doen ook ‘”Soarin’ Over California”, een soort vlucht met een 3d-bril op, we vliegen de hele aardbol over, indrukwekkend!
Even een strategie bedenken voor de rest van de dag …
We voeren een gesprekje met Crush, de schildpad uit Finding Nemo, en dansen mee met Mickey en zijn vriendjes tijdens een ander showtje. Daar worden we verwelkomd met de woorden ‘Beste bezoekers, we zijn blij jullie hier zo talrijk te mogen verwelkomen, en dat allemaal dankzij onze airco.’ Betrapt! Ja zeg, halverwege de namiddag als het 30 graden is doet een uurtje airco al eens deugd he.
Natuurlijk staat ook ‘Web Slingers: a Spider-Man Adventure’ op het programma, waar we Spider Man moeten helpen door zelf ook spinnenwebben af te schieten. Deze attractie is die week net ook in Disneyland Parijs geopend.
We gaan niét op Mickey’s Fun Wheel (ook Pixar Pal-A-Round genoemd), want daarover las ik op voorhand een review van iemand die regelmatig gaat skydiven en bungeejumpen maar die daar van begin tot eind doodsangsten op uitstond. Een gewaarschuwd man is er twee waard! Het is een soort reuzenrad maar met héél erg wiebelende karretjes. We zien de attractie wel en vragen ons af of er nu in al die karretjes doodsbenauwde mensen zitten.
Dat reuzenrad is Mickey’s Fun Wheel, de karretjes glijden ook langs die ‘ovalen’ rails die je ziet. Brrr!
Het park is prachtig, en het thema is dus ‘California’, wat grappig is aangezien we ook IN Californië zijn. Ze hebben er zelfs een kabeltram zoals we die op de eerste dag van onze reis gezien hebben. En nagemaakte lodges tussen de bomen, zoals waar we in Sequoia / Kings Canyon sliepen. Crazy!
’s Avonds bekijken we de World of Color show, waarbij er Disney filmscènes worden geprojecteerd op gigantische fonteinen. We staan gelukkig nét ver genoeg om niet nat te worden. En dan is het bijna 24u, zijn we al 2 dagen 16u per dag in een pretpark aan het tsjolen en is het dus hoog tijd om in ons bed te gaan kruipen 😀
Goeiemorgen! De wekker staat vroeg, want Disneyland opent de deuren om 8 uur dus je kan wel raden om welk uur wij daar willen toekomen… juist ja: 7u30! 😀
Dat zit zo, vanaf 7u ofzo kan je het park eigenlijk al binnen, en wij willen geen seconde missen natuurlijk. Om 8 uur maken we de ‘rope drop’ mee: alle bezoekers die dan al verzameld zijn in de omgeving van het kasteel, mogen achter personeel (cast members, worden ze daar trouwens genoemd) aan stappen dat een touw vastheeft. Niemand mag hen inhalen, om te vermijden dat gasten er een race van maken om als eerste een attractie te bereiken. Bij elke attractie kunnen mensen afslaan en zo kan het park op een rustige manier beginnen te vullen. ’t Is een belevenis 🙂
Zo vroeg op de ochtend is het best nog rustig in het park, dus in de eerste uren kunnen we héél wat attracties doen. Ik heb wel wat foto’s om met jullie te delen, maar van de coolste attracties heb ik die niet echt vind ik, want dat is echt moeilijk om te fotograferen. Trouwens, we hebben ook niet echt de tijd genomen voor fotosessies: daarvoor hebben we het te druk met als kiekens zonder kop van attractie naar attractie te rennen 😀
We krijgen elk een button om ons eerste bezoek te vieren
We starten met Jungle Cruise, een klassieker: één van de attracties die al aanwezig is sinds de opening van het pretpark, in 1955, en bedacht door meneer Walt Disney himself.
Daarna gaan we naar River Splash, een soort combinatie van boomstammetjes + rondvaart met decoratie. Mooi! Nog een spectaculaire is Indiana Jones Adventure. Het is geen rollercoaster maar een rondrit met een op hol geslagen auto. Kleine Broer zit aan het stuur, volgende keer mag hij iétsje kalmer aan doen in de bochten. Verder zeker het vermelden waard: de Matterhorn Bobsleds, een soort rollercoaster maar dan dus met een bobslee.
We gaan op Star Wars: Rise of the Resistance. ‘op’ of ‘in’, ik weet goed hoe ik het moet omschrijven, dit is niet echt een attractie, het lijkt alsof je echt in de film zit! Deze opende enkele dagen voordien ook in Disneyland Parijs, maar naar het schijnt in een kleinere versie. Op een gegeven moment worden we er opgesloten in een cel, samen met andere bezoekers. Waarna er met een laserzwaard een deur wordt gesneden in de muur, en we daarlangs kunnen ontsnappen en snel in een karretje springen dat later dan nog een echte ‘drop’ maakt. Echt een zotte belevenis. Als je meer attracties uit Disneyland wil kennen, er staan honderden filmpjes op Youtube, handig om je voor te bereiden op je bezoek 🙂
deze Starwars-fan kan zijn hartje ophalen natuurlijk
Natuurlijk moeten we ook poseren bij het kasteel, dat veel kleiner is dan dat van Disneyland Parijs.
We verbazen ons over de ‘homp vlees’ die we sommige Amerikanen zien eten. Na opzoekwerk blijkt het een ‘giant turkey leg’ te zijn die je daar kan kopen om af te knagen. Smakelijk!
It’s a small worldBig Thunder MountainAutopia
We blijven gààn en doen alle mogelijke attracties, waaronder nog klassiekers als ‘The Enchanted Tiki Room’ met zingende papegaaien en iets met een robotpop van president Abraham Lincoln. Nooit vergeten dat we in het pattriotistische Amerika zijn, hé.
Mr Toad’s Wild RideshowtjeTiki RoomGreat Moments with Mr. LincolnBuzz Lightyear Laser Blast
We eten pizza bij Pizza Planet, uit de film Toy Story.
Wanneer het donker wordt, is het tijd voor de shows: eerst bekijken we de Main Street Electrical Parade, waarvan enkele wagens al uit de jaren ’70 dateren.
Daarna zien we een prachtige projectieshow op het gebouw van ‘It’s a small world’, met bijpassend vuurwerk.
En we sluiten af met een show waar ik maar 1 triestig fotootje van heb, wegens te omvergeblazen om foto’s te nemen: Fantasmic – We hebben geen idee waarop we eigenlijk staan te wachten als de man 4 rijen voor ons opeens op één knie gaat voor zijn vriendin. Ze zegt ja. De show blijkt 1 groot spectacel met boten en lichten en vuurwerk en projecties en draken en àlle mogelijke Disneyfiguren. En dan nog wat meer verschillende boten. Dik in orde!
Als je goed telt, zijn dat dus 3 shows na zonsondergang. Het park is dan ook open tot 12u ’s nachts. Dat maakt dat we een lànge goedgevulde dag hebben. We rijden naar het motel en daar wacht ons nog een leuke verrassing:
Onze laatste 2 koffers!
Onze laatste 2 koffers! Nadat ik gekozen heb wat ik morgen zal aandoen 😉 gaan we maar snel naar bed, want morgen willen we om 7u30 in het naast Disneyland gelegen California Adventure Park staan. Je moet hier wel een béétje gek voor zijn, hé.
Vandaag hebben we een lange rit voor de boeg: 5 uur rijtijd tot in Anaheim. Onderweg rijden we een stuk van de ‘historische Route 66’. We vinden een sixties-radiozender die er helemaal bij past. Meneer is hem na een kwartier al beu maar ik houd hem toch wel 2 uur aan 😉
In het dorpje Oatman hopen we de bekende muilezels te zien die daar vrij rondlopen, nou dat was geen probleem. Meer zelfs, nog voor we het centrum bereiken moeten we al enkele minuten wachten tot ze eindelijk zin hebben om aan de kant te gaan (dat doen ze pas wanneer ze zeker zijn dat we hen geen wortels zullen geven). Deze muilezels werden vroeger als lastdieren gebruikt maar toen ze niet meer nodig waren, zijn ze vrijgelaten.
We zijn snel door het kleine centrum van Oatman en daarna wordt een kind een beetje misselijk. Ja, zo’n scenic route met zoveel bochten, dat is wat anders dan de moderne highway natuurlijk… Ik zoek in de koffer een plastic zakje ‘voor het geval dat’ maar haast me want in de verte komt er al nog een ezel afgeslenterd.
De misselijkheid gaat gelukkig over, en voor we in Anaheim aankomen hebben we nog een toffe stopplek voor onze jongens gevonden: de Cabazon Dinosaurs. Deze grote dino’s werden gemaakt door een man die meer volk wou trekken naar zijn vlakblij gelegen restaurant. Want waarom niet he 🙂 De roze dino heeft een winkeltje in zijn buik, daar moesten we natuurlijk een lego-dino-setje kopen als souvenir.
Dinny the DinosaurMr. RexGrote dino heJoshua trees
Daarna rijden we door naar Anaheim, waar we logeren in Harbor Motel. Dat heb ik enkele dagen voor de reis uit mijn mouw geschud als backup-hotel, nadat ik plots bericht kreeg van de maandenlang van tevoren geboekte airbnb dat het gebouw verkocht zou worden, maar ze zeker een oplossing voor ons zouden voorzien. Tijdens onze reis heb ik gemaild voor de stand van zaken, maar ik kreeg geen antwoord. Daarop heb ik Airbnb gecontacteerd, en zij hebben de reservatie geannuleerd (en me een tegoedbonnetje gegeven ter compensatie voor het ongemak). Gelukkig had ik dus al dit motel geboekt. Aangezien we in Page het adres van het Harbor Motel hebben doorgegeven als bestemming voor onze bagage, konden we het natuurlijk niet meer wijzigen.
Bij aankomst melden we ons eerst in het Harbor Inn, maar dat blijkt niet voor ons te zijn, wij moeten ernaast zijn, in het Harbor Motel. Ja zeg, zo maak je het ook wel een beetje ingewikkeld he. ‘Ah, you’re the Europeans, I have a suprise for you! ‘ horen we daar. En ja hoor:
2 van onze koffers!
Wat doet dat een deugd zeg, na 3 weken je eigen gerief terug zien! Vrolijk stuur ik een berichtje naar het thuisfront, dat we 2 koffers terug hebben en aangezien onze kledij gemixt werd, is er voor iedereen iets bij! Tot ik alles begin te bekijken… blijkt dat mijn eigen kleding gemixt zit in de 2 koffers die er nog niét zijn. Bummer! Gelukkig hebben we wel voor ons allemaal wat van ons eigen ondergoed, en de jongens zijn in de wolken met hun boeken en hun Disney-tshirts die ze speciaal hadden ingepakt voor Disneyland. Verder hebben we nu onze wandelschoenen en sandalen die we eigenlijk niet meer nodig hebben, maar enfin we zijn wél heel blij dat het terecht is natuurlijk!
Het motel blijkt een schot in de roos: onverwacht hebben we 2 kamers ter beschikking, ook eens leuk in plaats van altijd met allevier samen te slapen. En toen ik het in de rapte boekte, wist ik niet eens dat het ook een zwembad had, wat er trouwens prachtig uit ziet. Het moet natuurlijk onmiddellijk getest worden, in onze eigen zwemkledij die we nu terug hebben!
We gaan inkopen doen bij een Mexicaanse supermarkt vlakbij het motel die ‘El Super’ heet. We kopen enchiladas voor Meneer en mij en wat minder exotisch eten voor de jongens 😉 en we slaan wat snacks in voor in Disneyland.
De wekker staat vroeg, want Disneyland opent morgen om 8 uur al zijn deuren!
We zijn nog niet klaar om afscheid te nemen van de Grand Canyon, ons laatste grote Nationale Park. Daarom besluiten we ons toch nog eens aan de shuttlebus te wagen en de viewpoints te gaan bekijken die we gisteren wilden doen (voor de kenners: richting het westen, tot aan Hermit’s Rest).
je kan daar toch blijven naar kijken he
Daarna verlaten we de Grand Canyon en naar de fameuze Route 66. Het stuk dat we morgen zullen rijden, is naar het schijnt wel mooier, maar nu ligt deze gewoon op onze route. Bij het bord (rechts op de foto) parkeren we de auto. Omdat we tot hier nog geen beter plekje hebben gezien en we best al honger krijgen, zullen we hier picknicken. Het is nog steeds zo heet dat we dat alleen in de auto kunnen doen, met draaiende motor en de airco aan.
Ik lees ondertussen een verhaal in het bezoekerskrantje dat we kregen, over een poging om het wereldrecord ‘raften door de Grand Canyon’ te breken. Meer dan 30 uur waren 4 rafters onderweg. Jammergenoeg waren ze niet snel genoeg, tegen dat ze aan de helft waren wisten ze al dat hun poging niet zou slagen, maar ze konden alleen maar verder blijven peddelen want ze konden natuurlijk nergens de canyon uit. Doordat ze langer onderweg waren dan gepland, hadden ze ook te weinig eten bij. Gezellig!
Tijdens de rit zien we enorm lange goederentreinen. Ze zijn volgeladen met containers, onder andere van Amazon. Er lijkt geen einde aan te komen.
We moeten voor het eerst lang zoeken naar ons motel. Uiteindelijk ga ik een gebouwtje binnen wat ongeveer op de locatie staat, maar het niet kan zijn. Binnen zie ik meteen een enorm bord met de naam van ons motel (Red Roof Inn, een keten). Dit is het dus gewoon! Ze hebben normaal ook een groot bord bovenop het gebouw staan maar de mevrouw weet me te zeggen dat het er bij een grote storm is afgewaaid. Ik vraag maar niet of ze een storm van dit jaar bedoelt, of dat het al langer geleden is…
Het motel heeft een mistroostig sfeertje, door dat verdwenen bord en het een beetje groen uitslaande zwembadwater. De jongens willen wel heel graag zwemmen dus dat doen ze maar – we laten hen daarna wel even afspoelen in de douche want ik ben er toch maar vies van. We hebben een klein kamertje, maar dat lukt ook he. Gelukkig hebben we niet veel bagage bij 😉
We rijden naar het centrum van Kingman, het ‘historische centrum’ zou ik bijna typen maar dan denken jullie misschien aan het type Brugge of Gent en dat is het natuurlijk niet. Als je de geschiedenis van Kingman / Route 66 wil kennen, bekijk dan de Disneyfilm Cars, dat deden wij ook in de aanloop naar deze reis 😉 Van 1930 tot pakweg 1960 floreerden alle steden langs deze route. Op vandaag is het allemaal vergane glorie, het is echt alsof je terugkeert in de tijd. Ons motel past er dus ook helemaal bij, qua sfeer 😉
Ik probeer reclame te maken voor Panda Express (chinees fastfood) maar word genadeloos weggestemd door de drie jongens, die tegenover het motel een Burger King gespot hebben. We rijden er met de auto naartoe want dat is veiliger dan de straat over te steken – very American hé. De kleinste 2 jongens zijn door het dolle heen omdat het pand een binnenspeeltuintje heeft, dat hebben ze blijkbaar al de hele reis gemist. Achter de kassa staat een puber die blijkbaar graag wil showen hoe groot hij de ijsjes wel kan maken. Héél groot, zo blijkt. Ik zie hem het eerste maken en denk alleen maar: die kan maar zien dat hij dat tweede ijsje even groot kan maken anders zit ik met een probleem!
Tijd om te gaan slapen! Morgen rijden we een mooier stuk van de Route 66, helemaal tot in Anaheim. Voor ik in slaap val, kan ik alleen nog denken aan de valie(s)(zen) die ons daar misschien wel staan op te wachten… duimen!
Goeiemorgen! De wekker staat belachelijk vroeg – wij zijn eigenlijk echt geen zo’n vroege vogels hoor en zeker niet op reis, maar we zijn hier nu eenmaal niet naartoe gekomen om te luieren he. Vandaag staat de Bright Angel Trail op het programma, een wandelpad naar beneden in de Canyon. Wij zijn natuurlijk niet van plan om helemaal naar beneden te lopen – meer zelfs, dat is eigenlijk verboden bij deze temperaturen. Je kan de tocht helemaal naar beneden en terug naar boven niét in 1 dag maken en dat wordt ons zeker door 5 verschillende informatieborden toegeschreeuwd. OK gesnopen hoor! Ons plan is om tot de ‘3 Mile Resthouse’ te gaan, dus 4,8 kilometer ver en dan terug te keren. Of ook: 645 meter naar beneden en dan terug naar boven…
De uitzichten vanop het pad zijn ongelofelijk. De diepte van de Grand Canyon, beseffen dat je al zo lang naar beneden aan het lopen bent en dat het er allemaal nog geen sikkepit dichterbij uitziet. Naar boven kijken en zien dat je wèl al heel ver afgedaald bent – en dat je dat dus wel nog allemaal terug weer naar boven moet – heel speciaal!
we waren al serieus wat afgedaald
We komen af en toe bepakte en bezakte wandelaars tegen, zij hebben beneden op de camping overnacht. Nuja, camping: er is daar en plek ‘Indian Gardens’ waar je je tent mag opslaan en een composttoilet en een kraantje met water ter beschikking hebt, meer dan dat is er niet hoor. Zij hebben er vandaag dus al een hele tocht bergop op zitten!
We moeten ook even aan de kant gaan voor de muilezels – deze tocht moet je meer dan een jaar vooraf reserveren. Op de terugweg zullen we nog spijt hebben dat we niet ook op een ezeltje zitten 😉
de 3 mijl hut!er zijn ook (compost)toiletten beschikbaarDeze eekhoorn weet dat er snackjes en kruimels vallen te scoren in de hut
Na het uitrusten bij de hut draaien we ons om en lopen terug naar boven. En naar boven is het: élke stap die je zet, gedurende de 4,5 kilometer, is bergop. Waar we in het heengaan maar twee of drie keer even gerust hebben, hebben we nu zeker 12 pauzes nodig, gewoon omdat onze spieren NEE schreeuwen.
daar boven moeten we dus naartoe he
Wanneer we even zitten en een koekje eten, komt een eekhoorn dicht bij ons. Daar moet Kleine Broer niet van weten, en hij doet alsof hij ernaar schopt om hem weg te jagen. Zijn schoen floept van zijn voet en valt een metertje naar beneden, JEZUS ALS DIE IN DE CANYON VALT LOOP IK ER NIET OM HOOR!
poseren bij een cactusdeze cactusdat groene bosje in het midden bij de rivier is ‘Indian Gardens’, de camping
We picknicken bij de 1 1/2 Mile Resthouse, halverwege dus, en moeten ook daar af en toe eens zwaaien om de eekhoorns weg te houden. Ik heb inmiddels echt eekhoorns genoeg gezien voor de rest van deze trip hoor. Bij het begin van elke wandeling staan ook borden dat je hen zeker niet mag voederen, toch zien we al de hele reis mensen die dat wel doen, tsss.
Bij de resthouse is het best druk, veel mensen komen ‘maar’ tot hier gewandeld – ook al een mooie wandeling natuurlijk. Er staat nu ook een ranger, die iedereen aanspreekt die na de 1,5 mile hut nog verder naar beneden vertrekt. Hij checkt of ze wel genoeg water bij hebben, en of ze wel weten waar ze aan beginnen. Het is nu al heel warm (+30°) en er is geen schaduw meer. ‘Going down is optional, coming back up is mandatory’ met andere woorden: als je niet zeker bent, ga dan maar niet meer verder naar beneden.
the only way is up
De voldoening wanneer we boven komen is héél groot, we zijn super trots op onszelf! Kleine Broer zegt wel dat hij NOOIT MEER een bergop wandeling wil doen. Ik geef hem volmondig gelijk. Ondertussen is het ongeveer 2u ‘s namiddags. Er staat doodleuk een ”elk’ (wapiti) tussen de toeristen. Moet kunnen.
We bezoeken iets wat ik super interessant vind, maar ik heb er blijkbaar 0 foto’s van genomen: Kolb Studio.
Kolb Studio – foto van internet
Dit was van 1904 tot 1976 een fotostudio van de gebroeders Kolb . Zij fotografeerden ’s ochtends de toeristen die de canyon kwamen bezoeken. Daarna liepen ze met de filmrolletjes naar beneden, naar Indian Garden, omdat ze het water van daar nodig hadden om de foto’s te ontwikkelen. Ze crossten terug naar boven en tegen dat de toeristen ’s avonds naar huis wilden terugkeren, konden ze hun foto’s meenemen. Zotjes, toch? Binnen is een mooie fototentoonstelling over hun werk. We kopen er ook een magneet, voor thuis op de diepvries. We werpen nog een blik in de canyon. Het voelt anders nu, nu we er ook ‘in’ geweest zijn. Nog indrukwekkender! En nog dieper 😉
We nemen nog de shuttlebus naar enkele andere uitzichtpunten, maar net als gisteren is er plots onweer en wordt iedereen op de bus ‘gegijzeld’. Het wordt dus gewoon een rondje door het raam van de bus kijken. We worden teruggebracht naar de parking waar we overstappen in de auto. We rijden terug naar het hotel voor een héérlijke douche. Gelukkig is onze kamer op de benedenverdieping want een trap zou er nu echt te veel aan zijn 😉
Het onweer is opnieuw heel snel over. We gaan eten op het domein. De reisgids is er niet al te lovend over, maar het is dichtbij en het ‘reftergevoel’ waar hij over spreekt zal ons niet storen, denken we. We krijgen er de slechtste maaltijd van deze hele reis (en dat wil wat zeggen 😉 ) Nochtans is er veel keuze: pizza, bratwurst, hotdog, spaanse rijst, pastasalade. Maar we kiezen vier verschillende dingen en niemand is tevreden van zijn keuze. We ruilen onderling en het is eigenlijk niet beter. Zelfs de pizza eten we niet helemaal op, en dat wil óók wat zeggen he. Misschien moest onze frank gevallen zijn toen we er als ‘bijgerecht’ een schep puree naast kregen? Echt, die gekke Amerikanen 😮
Daarna gaan we de zonsondergang bekijken. Een mooie manier om de dag af te sluiten.
Broertjesmama 