Goeiemorgen! Vandaag rijden we helemaal langs de kust verder tot in Monterey. Maar onderweg zijn gelukkig een paar leuke stopplekken.
De eerste is Morro Rock, een vulkanische rots van 177 meter hoog. Er staan, net als op de rest van deze reis, overal informatieborden over de rots en de omgeving. Dat is hier eigenlijk één grote W.O.-excursie van 4 weken voor onze zonen 🙂
Aan de rots is niet zo veel te zien, maar vlakbij drijft nogal veel wrakhout in het water. Ineens zie ik dat heel wat mensen stoeltjes hebben meegebracht en naar dat wrakhout zitten te kijken, dat is nu toch ook raar, in plaats van naar de bekende rots? Blijkt dat dat, in de plaats van wrakhout, allemaal op hun rug drijvende otters zijn die daar liggen te chillen! Zo cute!
De volgende stop is nog schattiger: de zee-olifanten (elephant seals) van Piedras Blancas. Heel het jaar door, vooral in paringstijd, komen de zee-olifanten hier uitrusten. Momenteel is het dus niét paringstijd, er zijn dus ‘weinig’ zee-olifanten. In mei en juni liggen er vier keer zoveel 😮 en liggen ze echt overal tegen elkaar aan gepropt, als een vloerbedekking van zee-olifanten.
We blijven er een hele tijd naar kijken, het is zo grappig om te zien hoe ze elk om de beurt steeds met een ‘zwiep’ want zand over hun buik gooien. Soms kruipt er eentje naar het water toe, om het dan na 3 meter op te geven en toch nog wat te blijven liggen. En in het water zijn er enkele aan het stoeien.
De volgende stop is een hike van 10 minuten naar een waterval, maar we vinden ze niet 😀 ’t Is te zeggen, we horen het water wel kletteren achter het hoekje maar we zien geen veilige manier om ze te kunnen bekijken. Kan gebeuren, het is toch een leuk wandelingetje.
We picknicken op weer maar eens een prachtig plekje. Terwijl Meneer de lunch uit de auto haalt, hoor ik mensen zeggen dat ze misschien een walvis zien. Ik meekijken, natuurlijk. Maar we komen tot de conclusie dat het gewoon een grote rots is. Jammer!
Als we daarna zitten te eten, komen er nieuwe bezoekers. De ineens roepen dat ze een walvis zien! Meneer snel gaan meekijken, maar ik blijf zitten en als hij twee minuten later weer komt zitten en meldt dat het gewoon een rots was, zeg ik dat ik het al wist 😀 Hoeveel keer per dag zou die rots voor een walvis aanzien worden?
Daarna komen we in Big Sur, bij het Julia Pfeiffer Burns State Park. Een prachtige plek! Van bovenaf zien we een idyllisch strandje met een waterval. Vanaf het vasteland is het onmogelijk om dit strandje te bereiken. Misschien net daardoor dat het er zo mooi en paradijselijk uitziet?
Toch moet iemand het strandje al per boot hebben bereikt. Ik weet dat zeker, want die iemand heeft namelijk in wrakhout ‘send nudes plz’ gevormd op het strand.
We mogen dus nog even uitleggen aan de zonen wat dat precies betekent 😀
We houden ook nog even halt bij de Bixby Bridge, jullie kennen die misschien ook uit de intro van de serie Big Little Lies. Wauw!
Zoveel gezien, maar toch zijn we vroeg in de namiddag al in Monterey. We gaan inchecken (in het Monterey Pines Inn) en besluiten op onze laatste avond iets leuks voor de jongens te doen: naar de bioscoop. We kiezen voor ‘Minions: The Rise of Gru’. De film blijkt zich in San Francisco af te spelen, waar we vertrokken zijn en morgen ook zullen eindigen. Prachtig: de cirkel is rond.
De cinema is minder ‘Amerikaans’ dan ik ervan verwacht had – of de Kinepolis bij ons is sowieso al redelijk Amerikaans, natuurlijk. Wel kopen we popcorn, en ik zie bij de mensen voor ons dat de verkoper de pot popcorn onder een soort kraantje houdt en er zo iets over laat stromen. Als het onze beurt is, vraag ik wat dat precies is, dat uit dat kraantje komt. Gesmolten boter, blijkbaar! No thank you 😀 Die gekke Amerikanen toch!
Voor het avondeten WEIGER ik om nog voet te zetten in een hamburgerketen. Maar de kleinste 2 jongens willen zo wel graag hun vakantie afsluiten. Dus rijden we een rondje drive-thru: langs McDonalds voor de heren, en voor mij langs Panda Express, ook fastfood maar dan Chinees. Ik ben blij dat ik de jongens mijn keuze niet heb opgedrongen, want 1 van de 2 gerechten die ik gekozen heb is VERY spicy. Zo spicy dat ik het eigenlijk niet binnenkrijg 😮 Gelukkig is het andere wel lekker.
We eten alles op bij een speelplein dat we op Google Maps zien staan en we gewoon een bezoekje MOETEN brengen: de Dennis the Menace Playground (kennen jullie die, van de film?). Het is een prachtige speeltuin, blijkbaar indertijd gesponsord door de schrijver van de boeken van het personage. We blijven er hangen tot zonsondergang.
En dan is het toch echt tijd om ons bed op te zoeken. Morgen rijden we de bekendste attractie van Monterey: de 17 Mile Drive – en rijden we door naar de luchthaven van San Francisco.
Broertjesmama 