Goeiemorgen! Ik word wakker en schrik dat er al zoveel licht is. Gelukkig heeft Meneer voor mij foto’s genomen van de zonsopgang want die heb ik dus wel gemist.
Tijd voor ontbijt! We trekken naar het restaurant van The View, wat zoals de naam het zegt natuurlijk een schitterend uitzicht heeft. Het ontbijt heeft veel keuze, er zijn ‘normale’ cornflakes (Frosties) en lekkere pannenkoekjes en yoghurt en zelfs appels. Dik in orde! Wel moeten we, net zoals in Bryce, alles opeten van papieren bordjes, met plastic messen en drinken uit kartonnen bekertjes. De hoop afval die daar gecreëerd wordt is echt pijnlijk om te zien…
Daarna is het tijd om Monument Valley alweer te verlaten, we rijden vandaag naar de Grand Canyon. Maar onderweg hebben we 1 stopplek ingepland: ‘The Moenave Dinosaur Tracks’ in Tuba City of de ‘Moenave dinosaur sporen’. Google Maps wijst ons de weg naar een niet-verharde parkeerplaats langs de rand van de weg. Daar staan enkele stalletjes van Navajo. Zodra we parkeren komt een oud vrouwtje onze kant op. Ze vraagt of we de sporen willen zien.
De plek waar we staan, was ooit een meer waar veel dinosaurussen kwamen drinken. Na verloop van tijd werd het meer droger en droger en moesten de dino’s steeds verder door de modder om tot bij het water te geraken. Daarna is het meer helemaal opgedroogd en zijn al hun voetsporen verhard in de modder. Er zijn honderden, of zelfs duizenden afdrukken te zien in dit gebied! De vrouw leidt ons op een duidelijk ingestudeerd tochtje langs de meest interessante. We zien een afdruk van een pterodactylus die zijn nagel heeft verloren. Veel sporen zijn van de zogenaamde ‘Utah-raptor’, zelfs een mama met baby! Verder zijn er ook dino-eieren die versteend zijn in hun nest.
Het is ongelofelijk om daar tussen te lopen! 😮 Alweer een ‘kort stopplekje’ dat ons omverblaast.
Bij de afslag die we moeten nemen is een tankstation met ernaast een Burger King – verder helemaal niets. Daar gaan we dus maar binnen, voor lunch, airco en WiFi. Binnen is ook een tentoonstelling over de navajo, blijkbaar werkt Burger King toch echt met hen samen (gisteren in Kayenta was er ook een museum door hen gesponsord). Daarna rijden we door naar de Grand Canyon.
Onze eerste kennismaking met de Grand Canyon is de ‘Desert View Watchtower’, een uitzichtpunt met een nagemaakte middeleeuwse toren. Hij past perfect in de omgeving: in Frankrijk vind je op dergelijke hoge plaatsen altijd wel zo’n oud kasteel, fort of toren. Nu we hier een nagemaakte zien, valt het ons nog meer op dat we op deze reis inderdaad geen ‘geschiedenis’ zien. Of toch geen menselijke geschiedenis: alles is ofwel miljoenen jaren oude natuur – ofwel heel recent door de mensen gebouwd maar dan zonder historisch ‘hart’. Heel anders dan in Europa!
Op de parking zien we een grote pick-up-truck die volledig beprint is met Amerikaanse vlaggen en de tekst van het ‘2nd Amendment’ (er zal geen inbreuk gemaakt worden op het recht van het volk om wapens te bezitten en te dragen). Jaiks…
En dan werpen we onze eerste blik ‘in’ de Grand Canyon. Wat?! We zien het wel, maar onze hersenen kunnen er precies niet heel goed weg mee, hoé ver zijn wij hier nu aan het kijken? En hoé diep is dat allemaal? Het ziet er echt bizar en prachtig tegelijk uit.
De canyon is tussen de 15 kilometer en 29 kilometer breed, en bijna 1500 meter diep. Anderhalve kilometer diep, dus he. Op de uitlegbordjes lezen we dat vogels blijkbaar de kortste route naar de overkant kennen en doorgeven aan hun jongen. Want ze willen natuurlijk het liefst in 1x naar de overkant raken, probeer als klein vogeltje maar eens te landen om wat te rusten en dan 1500 meter terug omhoog te moeten, dat lukt hen gewoon niet.
We maken enkele stops om het uitzicht te bewonderen (Navajo Point, Yaki Point, Yavapai Point). Ik drop hier alle foto’s maar want het is écht moeilijk kiezen hoor.
We parkeren de auto en maken een klein wandelingetje naar Yaki point, een van de uitzichtpunten. De wandeling is iets langer dan we dachten en het weer lijkt om te gaan slaan, dus we zijn blij als we bij een shuttlebushalte komen en er net een bus aan komt. Die nemen we terug naar de auto. Net voor onze halte roept de chauffeur om dat er onweer op komst is (hadden we goed gezien dus) , en alle volgende haltes dus worden geschrapt. Ze zal ons allemaal terug bij het bezoekerscentrum afzetten. Ola, wij willen natuurlijk wel naar onze auto he! Meneer wurmt zich naar voor om de situatie uit te leggen. De chauffeur moet even navragen of ze ons wel mag laten gaan, maar gelukkig mag het. Terwijl we de twintig meter naar de auto lopen begint het dikke druppels te regenen en te bliksemen.
Tijd om in te checken! Meneer rijdt de auto tot vlak bij de lobby en ik cross snel naar binnen want het is aan het stortregenen. We logeren in Yavapai Lodge, opnieuw in een double queen kamer (1 kamer met 2 dubbele bedden).
De bui is snel voorbij en we rijden nog even heen en terug naar de camping vlakbij om onze was te doen, dan naar de supermarkt om eten te halen, terug naar de camping om alles in de droogkast te doen, daarna om de was op te halen. Dat is allemaal maar 2 minuutjes rijden van elkaar.
Na het avondeten kijken de jongens nog een film in bed. Als ik hier ‘de jongens’ typ bedoel ik soms alleen de 2 kleinste en soms ook mijn Meneer erbij, dat snappen jullie wel hé?
Ik installeer mij met de iPad want van AirFrance moet ik ‘even’ oplijsten wat er allemaal in onze 4 koffers zat, “so they can intensify the search”. Oké dan, gasten, zoek maar nog wat harder, inderdaad! Daarna is het tijd om te gaan slapen. Morgen staat de wekker vroeg, want we willen om 7u aan de Bright Angel Trail beginnen.